ژوپیتر و تتیس، اثری از جان اینگرس، ۱۸۱۱ میلادی.
در اساطیر رومی، ژوپیتر یا ژُو یا ژووه، خدای خدایان یا پادشاه خدایان بود. همینطور وی، خدای آسمان و خدای آذرخش‌های آسمانی (خدای رعد) محسوب می‌شد. همسان و معادل او در پانتئون خدایان یونان، زئوس بود. او را یوپیتر یا آیوپ پیتر یا دیِزپیتر نیز نامیده‌اند و همچنین از او با عنوان اپتیموس ماگزیموس به معنای «بهترین و بزرگترین پدرخدا» نیز نام برده‌اند و او را به عنوان ایزد حامی روم باستان ستوده‌اند، خدایی که فرمانروایی او بر مبنای قوانین و نظم اجتماعی بنا شده بود. او خدایی بود که به همراه خواهر/همسر خود، ژونو، بر سه گانه یا تریاد کاپیتولین ریاست می‌کرد. ژوپیتر همچنین پدر ایزد مارس محسوب می‌شد و این فرزند از ازدواج او با ژونو متولد شده بود. براین اساس، ژوپیتر پدربزرگ رموس و رومولوس که بنیانگذاران افسانه‌ای رم بودند، به شمار می‌آمد. ژوپیتر در دین رم باستان مورد پرستش و احترام قرار داشت و هنوز هم در آیین نئوپاگانیسم رومی، پرستش می‌شود. او همراه با برادران خویش، نپتون و پلوتو، فرزندان ساتورن، محسوب می‌شدند. او همچنین برادر/شوهر سرس (دختر ساتورن و مادر پروسرپینا)، برادر وریتاس (دختر ساتورن) و پدر مرکوری به شمار می‌آمد.
[توجه شود که در متن فوق، تقریباً تمامی اسامی که بعدها بر روی سیارات منظومه شمسی نهاده شدند، مورد اشاره قرار گرفته‌اند. از جمله: ژوپیتر (مشتری)، مارس (مریخ)، ساتورن (زحل)، نپتون (نپتون)، پلوتو (پلوتون)، مرکوری (عطارد)]
روش های استریلیزه کردن فضاپیماها، موجودات ریزی را که به شرایط سخت عادت دارند از بین نمی‌برد. این موجودات با فضاپیما به مریخ می‌روند و بعد، دانشمندان خیال می‌کنند که علایم حیات را روز مریخ کشف کرده‌اند!
فضاپیماها و کاوشگرانی که از زمین به مقصد مریخ حرکت می‌کنند، اگر چه با روش‌هایی مخصوص از آلودگی‌ها پاک می‌شوند، اما به نظر می‌رسد که باز هم، مسافرین قاچاقی دارند که به مریخ سفر می‌کنند.
مطالعات تازه محققین نشان می‌دهد برخی از انواع باکتری‌ها که از این طریق به مریخ رفته‌اند، می‌توانند مدت‌ها روی مریخ زنده بمانند و باعث شوند که دانشمندان فریب بخورند و در بدترین حالت، دیگر به سراغ نمونه‌های واقعی مریخی که احتمالا در لابه‌لای خاک این سیاره منتظر کشف شدن هستند، نروند.
به گزارش وایرد، گروهی از محققین به تازگی مدعی شده‌اند که روش‌های فعلی تمیز کردن فضاپیماها، اجازه می‌دهد موجودات ریزی که در شرایط بسیار سخت دوام می‌آورند، تک‌سلولی‌های نمک‌دوست و موجودات کوچکی که به جانوران تنبل معروفند، زنده بمانند و با فضاپیما سفر کنند. در واقع ما با این روش، میکروب‌های شرایط سخت را انتخاب می‌کنیم و آن‌هارا روانه مریخ می‌کنیم!
آدام جانسون از دانشگاه ایندیانا و همکارانش حتی فهرستی از این موجودات را هم تهیه کرده‌اند: باکتری‌های لایه منجمد سیبری، ریزارگانیسم‌های تک‌سلولی آب‌های شور مکزیک، موجودات مخمرمانند چشمه‌های سرد و نمکی مناطق قطبی کانادا و جانوران تنبل که خرس‌های آبی هم نامیده می‌شوند. همه این‌ها موجودات ریز زمینی هستند که به شرایط سخت عادت دارند و در فضا دوام می‌آورند.
این اولین مطالعه‌ای است که همه موجودات را با هم در نظر گرفته است. محققین سعی کردند شرایط مریخ را در آزمایشگاه شبیه‌سازی کنند تا بببینند هر یک از این موجودات تا چه مدتی روی مریخ دوام می‌آورند.
پیش از این اغلب بر این باور بودند که پرتوهای فرابنفش خورشید که از جو رقیق مریخ عبور کرده و به سطح سیاره سرخ میرسند، اجازه تداوم حیات به موجودات ریز زمینی نخواهد داد. اما مشخص شد که فقط کافی است موجود خودش را به عمق چند میلیمتری خاک برساند تا از آسیب اشعه فرابنفش در امان باشد.
مطالعات محققین نشان می‌دهد که دوام میکروب‌های زمینی روی مریخ ربطی به دما و اتمسفر مریخ ندارد. بلکه مهم شرایط خاک مریخ است. بر این اساس، برخی موجودات میکروبی زمین تا چندصد روز هم روی مریخ زنده می‌مانند.
حتی برخی در معرض شرایط سخت، خشک می‌شوند و به نوعی مومیایی می‌شوند. در همه این حالات، ممکن است دانشمندان به خطا میکروب‌های زمینی را به عنوان نشانه‌هایی از حیات روی مریخ تلقی کنند.
به نظر می‌رسد روش‌های استریلیزه کردن فضاپیماها و همچنین نمونه‌برداری و شناسایی علایم حیات روی مریخ، نیاز به بازنگری دارد